19- Στη Δροσιά

  

Σελήνη: 90% στο άδειασμα- Προγνωστικά:Καλή ημέρα

 Αρχικά είχαμε πεί να τραβηχτούμε προς την Κασσιώπη και όλα έδειχναν οτι αυτό θα κάναμε. Έχουμε ένα φόβο να ξανοιχτούμε τον τελευταίο καιρό. Η επιθυμία για μακρυνά ταξίδια έχει κώπασει, απλά θέλουμε ένα μέρος να ψαρέψουμε πιά.

   Στο δρόμο λοιπόν δεν ξέρω τι συνέβη και ποιός διαβολάκος έβαλε το χέρι του για την αλλαγή προορισμού. Από εδώ τα φέραμε, από εκεί τα φέραμε ήρθε η Δροσιά στο παιχνίδι. Ίσως επειδή είχαμε να πάμε από το χειμώνα, μπορεί και επειδή την περασμένη φορά φτάσαμε ως εκεί μα υπήρξαν αποτρεπτικοί παράγοντες.

Η Δροσιά στο βάθος

   Στην εξόρμηση ετούτη θα μας συντρόφευε ένας φιλαράκος που όλο ακούει για τα κατορθώματά μας...δηλάδη τα ταξίδια και τις γκάφες μας και ήθελε να τα ζήσει από κοντά. 

   Τα δελτία καιρού έδιναν τη μέρα για βροχερή με έντονες καταιγίδες, είχε μεσημεριάσει όμως και δεν είδαμε σταγόνα. Ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε αυτό το ψάρεμα ακόμα και με το χειρότερο καιρό. Θέλαμε ένα μέρος που το αυτοκίνητο θα μπορούσε να είναι πλάι μας ώστε αν πιάσει βρόχηνα χώθουμε μέσα και να παρακολουθούμε τα καλάμια.

   Φτάνοντας στη Δροσιά είδαμε έναν άλλο ψαρά που είχε πιάσει τη μεριά που θα θέλαμε εμείς, είχε απλώσει τα 3 καλάμια του και περίμενε...τυχερά είναι αυτά. Πήγαμε πιό κάτω. Αν και αυτή η παραλία δεν έχει δώσει κάτι, εμένα με εμπνέει, τα ρηχά της νερά πιστεύω πως φιλοξενούν τσιπούρες, λαβράκια και σαργούς. Ίσως και να ισχύει, αν και τα δίχτυα που πέφτουν εκεί συχνά πυκνά πρέπει να έχουν ξεπατώσει τα πάντα. Το σημείο που επιλέξαμε πλάι σε καλαμίες...τα κουνούπια είχαν στήσει γλέντι.

Στα δεξιά...

   Οι Γιώργηδες έπιασαν να δένουν κι εγώ έκανα κάποιες προσπάθειες μπας και τσιμπήσω καμιά περαστική ζαργάνα...μάταια. Μετά από λίγο μπήκα κι εγώ στον πυρετό των αρματωσιών. Είχαμε τσουτσούνια,φαραώ, κορεάτικο, σαρδέλα και μικρά θράψαλα. Σε ένα τριάγκιστρο με σύρμα δόλωσα ένα από αυτά ελπίζοντας να αποσπασω την προσοχή του θηρευτή. Οι δολωσιές έπεσαν και ο χρόνος άρχισε να μετράει.

Στα αριστερά...

   Ο επισκέπτης έιχε φτιάξει ένα αυτοσχέδιο στρώμα απο πετσέτες, τη θήκη των καλαμιών μου και οτι άλλο μπορούσε να βάλει, είχε ξαπλώσει φαρδύς-πλατύς και στοχαζόταν απολαμβάνοντας την ηρεμία. Δεξιά πιό μακρυά από εμάς κάποιος ψάρευε πάνω σε κάτι βραχάκια...δεν έδειχνε να σαλεύει ιδιαίτερα...μάρτυρας της αψαρίας που αρχίσαμε να ζούμε. Λίγο πριν ολοκληρώσω την πρώτη ριξιά μου είπα στα παιδιά αν ήθελαν να πάμε Κασσιώπη...ο Γιωργάκης κάθετος..."δεν αντέχω να οδηγήσω, δε μπορώ να φτάσω εκεί"...με το παραπονό του μας έριξε και εμάς στο "δε βαριέσαι...άραξε και βλέπουμε".

Δε βαριέσαι...άραξε και βλέπουμε...

   Κάποια ασθενικά τσιμπήματα στο που και που έκαναν κουδουνάκια να σαλεύουν νωχελικά. Γιά να έχει μικρόψαρα πάει να πεί οτι θα έρθουν και τα μεγάλα. Αλλάξαμε δυό-τρείς φορές δόλωμα και το μόνο που καταφέραμε ήταν μία μικρή πέρκα. Υπήρχε εμπρός μας μία περιοχή με φύκι, σκάλωναν οι αρματωσιές  όποτε τη συναντούσαν. Άρχισε να σουρουπώνει και διαπιστώσαμε κάποιες αστραπές μακρυά τριγύρω μας. Ο ουρανός από πάνω μας είχε αραιά σύννεφα, η κακοκαιρία βρισκόταν τριγύρω μας. Συνεχίσαμε να αλλάζουμε δολώματα χωρίς να παίρνουμε τσιμπιές...δυστυχώς σε αυτή την παραλία τα βάθη είναι μικρά. Θέλει πολύ μακρυνή ρίψη την οποία μάλλον προς το παρόν είναι αδύνατον να κάνουμε, λόγω έλλειψης τεχνικής και ακατάλληλου για τέτοια ρίψη εξοπλισμού. Ο επισκέπτης είχε φορέσει τη φόρμα του και το φουτεράκι του και μία βυθιζόταν σε λήθαργο μία ξυπνούσε και χασκογελούσε με όσα λέγαμε και την πορεία που ακολουθούσε η εξόρμηση αυτή.

   Στην Κασσιώπη που λέγαμε αρχικά να πάμε πρέπει να υπήρχε δυνατή κακοκαιρία...τα σύννεφα προς τα εκεί αυτό μαρτυρούσαν. Οι πρώτες σταγόνες άρχισαν δειλά-δειλά να πέφτουν και σε έμας, βλέπαμε μακρυά τις αστραπές και ύστερα από λίγο ακούγαμε και τη βροντή...η κακοκαιρία πλησίαζε. Μία φορά κι εμείς θα ψαρεύαμε στο μάτι του κυκλώνα...αυτό που συνήθως μας βρίσκει στο σπίτι να αναρωτιόμαστε..."Άραγε τα ψάρια θα τσιμπάνε μέσα στην κακοκαιρία;...Μήπως τα μεγάλα παίρνουν θάρρος και βγαίνουν να φάνε;"...σήμερα θα το διαπιστώναμε. Οι σταγόνες άρχιζαν να πληθαίνουν και πιάσαμε βιαστικά να κάνουμε αλλαγή δολώματων μιάς και όλα έδειχναν οτι θα μπαίναμε στο αυτοκίνητο. Δεν προλάβαμε να δολώσουμε τα πάντα και η βρόχη ήρθε παρέα με δυνατό αέρα και αστραπόβροντο. Επιβλητική η δύναμη της φύσης...σε κάνει να νιώθεις πολύ μικρός εμπρός της. Όλος ο χαμός πρέπει να κράτησε κοντά 40 λεπτά, μέσα στα οποία δεν υπήρξε η παραμικρή κίνηση στα καλάμια μας. Πραγμάτικα δεν υπήρξε ούτε σάλεμα. Αρχίσαμε να ξεπροβάλλουμε μέσα από το αυτοκίνητο σαν άνθρωποι των σπηλαίων που ετοιμάζονται να βγούν προς αναζήτηση τροφής...σηκώσαμε τα καλάμια για να διαπιστώσουμε οτι τα πάντα ήταν άθικτα, όπως ώρες πριν.

Ο επισκέπτης έκρινε οτι είχε δεί αρκετά και αποφάσισε να μας αποχαιρετίσει. Ο ουρανός είχε αρχίσει να καθαρίζει, όλα γύρω μας άλλαζαν εκτός από την ψαριά μας. Άλλη μία άσκηση υπομονής για την τριάδα.

Μετά την κακοκαιρία...εικόνα που λίγοι απολαμβάνουν

   Αρχίσαμε να βαραίνουμε και οι ώρες είχαν περάσει...τι κι αν αλλάξαμε τόσα δολώματα, τι κι αν περιμέναμε τόσες ώρες...δεν υπήρξε καμία μα καμια ένδειξη οτι υπάρχει ζωή τριγύρω. Οι υπόλοιποι ψαράδες της παραλίας είχαν εγκαταλείψει προ πολλού, πριν καν μας πιάσει η κακοκαιρία...ίσως κάτι να ήξεραν παραπάνω...ίσως κι όχι!