25- Η σειρά του μάστορα (Ύψος)

Σελήνη: 1% στο γέμισμα - Προγνωστικά: Καλή ημέρα

   Εδώ και κάνα μήνα μας πιλάτευε ο Μάστρο-Κώστας, "ρε μάγκες πάμε μία φορά μαζί γιά ψάρεμα στο πόστο μου, θα δείτε που ο θεός θα μας στείλει ψάρι"...λέγε-λέγε ο Μαστρο-Κώστας είναι και ωραία μορφή,του είπαμε να δώσει ημερομηνία και απεφάνθη, "την τελευταία μέρα του Οκτώβρη και την πρώτη του Νοέμβρη δες ποιά Δευτέρα είναι εκεί κοντά...", το έθεσε με ύφος βαθυστόχαστο λες και είχε απευθείας σύνδεση με το υπερπέραν, οπότε κοιτάζω κι εγώ και βλέπω 31 Οκτωβρίου πέφτει Δευτέρα, άιντε να δούμε αν θα βγεί ο χρησμός της πυθίας.
   Όλη τη βδομάδα τρωγόμασταν, μας πέτυχε ένας γνωστός και ήταν καταχαρούμενος, πήρε λέει σηκιό κοντά στο κιλό με γαρίδα. Πιάσαμε την ψιλή κουβέντα και αρχίσαμε σαν τις νοικοκυρές να ανταλλάζουμε "συνταγές". Εμείς να του λέμε οτι αλλάζουμε δολώματα κάθε μία ώρα και αυτός να λέει "κάθε 20 λεπτά εγώ τα ελέγχω...μην τυχόν τα έχει φάει κάτι, μην τυχόν έχουν πέσει σε κάνα ντέμα, μην τα έχει καταπιεί καμιά φυκιάδα", αφήνοντάς μας να κοιτάμε σα χάνοι. Είχε απόλυτο δίκιο, κάτι τόσο απλό που ποτέ δε σκεφτήκαμε να κάνουμε, να ελέγχουμε τα δολώματά μας πιό συχνά που κι αλλιώς να το δείς...περισσότερες ριξιές=περισσότερες πιθανότητες. Μας είπε τον τρόπο με τον οποίο κάνει τις βολές του..."ακουμπάω το βαρίδι στην άμμο και αφήνω κάποιο περιθώριο πετονιάς, έπειτα δίνω και φτάνει εκατό μέτρα", άρχισαν τα μυαλά μας να φουσκώνουν άγρια και πιό πολύ του Γιωργάκη που καθόταν μαζί του, καθώς εγώ δούλευα ταυτόχρονα. Άρχισε να μας λέει για τον εξοπλισμό του...με το πιό φτηνό καλάμι του να είναι στα 300 ευρώ μαζί με το μηχανισμό. Το πιό φτηνό δικό μας στα 18 περίπου...Κινέζος γαρ. Όπως και νά'χε απο τη μιά πλευρά ο χρησμός του Μαστρο-Κώστα από την άλλη τα λόγια του φίλου μας του Σπυράκου πήραμε φωτιά!
   Ξεκινήσαμε για την παραλία του Ύψου, εμπρός στο φαρμακείο, ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Ο μάστορας είχε φέρει καμιά δεκαριά αληθινές (πορφύρες). "Μάγκα τα καλά ψάρια θέλουν καλό δόλωμα κι αυτό είναι το καλύτερο". Φτάσαμε στην παραλία και το πρώτο που αντικρύσαμε μπροστά μας τα "κακά" ενός σκύλου, βάζει ο μάστορας τα γέλια..."αυτό είναι οιωνός, είναι σημάδι...πάμε να φύγουμε, σκατά ψάρια θα βγάλουμε" .Αράξαμε στο πόστο κι αρχίσαμε να δένουμε, ο μάστορας είχε ήδη πιάσει να ρίχνει τα καρούλια του και μας κορόιδευε που δεν ήμασταν έτοιμοι. Σε μιά φάση βλέπουμε ένα ψάρι να κολυμπά στα ρηχά κατά μήκος της ακτής, φωνάζω του Γιώργη να πιάσει την απόχη για να το τσιμπήσουμε. Χωρίς δυσκολία απόχιασε έναν συμπαθητικό κέφαλο πού ήταν μέσα στο αίμα, εμφανείς πληγές δεν είχε μα ήταν σαν να είχε επιβιώσει απο έκρηξη κάτω από τα λέπια του ύπήρχε αίμα. Τον δολώσαμε αμέσως και αρχίσαμε να του ρίχνουμε πέτρες για να ξανοιχτεί...πήρε κι αυτός το δρόμο του. Τότε ήταν που ξύπνησε μία ανάμνηση από την παραλία της Σωτηριώτισσας που πιάσαμε έναν κέφαλο με τα χέρια και δεν υπήρχε ψάρι ούτε για δείγμα...λες να μας πήγαινε έτσι;
   Η ώρα περνούσε με το φαραώ και το τσουτσούνι να βγαίνουν άθικτα και να υπάρχουν μικρές τσιμπιές σε γαρίδα και σαρδέλα. Ο κωλόφαρδος της παρέας έδωσε ξανά το στίγμα του όταν το ένα του καλάμι άρχισε να σφυρίζει σα δαιμονισμένο. Εγώ με το μάστορα μείναμε πίσω καπνίζοντας και κοιτάζοντας ο Γιώργης μαζι με ένα φιλικό ζευγάρι που μας επισκέφτηκε έσπευσαν να δούν. Το ψάρι έπαιρνε φρένα με δύναμη, έκανε κάποια παύση και ξανά προς τη δόξα! 
Έπαιρνέ και έδινε ο Γιωργάκης μέχρι που είδα τους τρείς που τον παρακολουθούσαν να σαστίζουν...αυτό ήταν, το ψάρι έκοψε το παράμαλλο και αποχαιρέτησε. Φανερά απογοητευμένος ο Γιωργάκης μα είχε ύφος λες και δέχτηκε τη θεία φώτιση καθώς το ψάρι τσίμπησε στη γαρίδα, ένα δόλωμα που αγνοούσε παντελώς. Γαρίδες με τα τσόφλια τους μέσα στο αλάτι, κι έπειτα σωστό πέρασμα στο αγκίστρι και σιγούρεμα με λίγο νήμα στην ουρά...άκρως ελκυστικο ακόμα και για τα δικά μας μάτια!

Περάστε απ'το μπουφέ να τσιμπήσετε κάτι....

   Αναπτερώθηκε το ηθικό της ομάδας παρά την απώλεια, κάτι χτύπησε στα αγκίστρια μας και ας μην πιάστηκε. Ο Μαστρο-Κώστας ισχυριζόταν οτι κάτι του χαλάει τις αληθινές. Ο άλλος φίλος (από τον Ύψο) που μας επισκέφτηκε πήγε να δεί πως δολώνει ο μάστορας την αληθινή εγώ εκείνη την ώρα έπινα καφέ και άκουγα..."κάποτε ρίχναμε παραγάδι και εμείς δεν τα βάζουμε αυτά τα δολώματα φαραώ και τέτοια είναι ακριβά, συνήθως δολώναμε σαρδέλα ή γαρίδα. Άκουγα συνέχεια για τις αληθινές μα δεν είχα δοκιμάσει, άρχισα και τις μάζευα και δόλωνα ένα μικρό παραγάδι αλλά τα ψάρια που έβγαζα δεν ήταν αυτά που λέγανε, οτι είναι φοβερό δόλωμα, οτι η τσιπούρα δεν το αφήνει. Ήταν πολύ λίγα αυτά που έβγαζα, αλλά τσάμπα το έβρισκα και δε με πείραζε. Κάποια μέρα το κουβέντιαζα με έναν παλιό ψαρά και τού'λεγα οτι βάζω αληθινή και δεν πιάνω και με ρώτησε τι κάνω. Του είπα οτι τη σπάω, την καθαρίζω και τη δολώνω...μου είπε οτι είναι λάθος, θέλει μόνο ένα καλό χτύπημα και τη δολώνεις με τα τσόφλια...έτσι η τσιπούρα δεν πονηρεύεται, από όταν το έκανα ήταν λες και δόλωνα άλλο δόλωμα, έπιανα πόλλα ψάρια παραπάνω και τσιπούρες μέσα σ'αυτά..."
Καταγράφηκε η πληροφορία στα αρχεία του μυαλού μου...
   Το πρώτο ψάρι της βραδυάς ήρθε στα χέρια του κωλόφαρδου,κλάσικη πλοκή. Ήταν ένα συμπαθητικό μουρμουράκι που έφαγε στο παστωμένο φαραώ. Από το όλοτελα...καλό κι αυτό. Κάναμε έναν έλεγχο στον κέφαλο για να διαπιστώσουμε οτι είχε μπλεχτεί στα πόδια μίας εξέδρας...χαμένος πήγε κι αυτός η καλή μου αρματωσιά και οι ελπίδες για κάτι μεγάλο.
   Με το πέρασμα της ώρας αρχίσαμε να λιγοστεύουμε...ο μάστορας μάζεψε απογοητευμένος τις καρούλες του...πρέπει να ήταν κατά τις 12. Μας άφησε 3-4 αληθινές και χαιρέτησε. Στην επόμενη αλλαγή δολώματος έβαλα μία και σύμφωνα με την ιστορία που άκουσα άφησα τα τσόφλια πάνω. Το φιλικό ζευγάρι μας αποχαιρέτησε κι αυτό...ο Γιώργης κρυωμένος βογγούσε και ολοένα μαραινόταν...ώσπου πήρε κι αυτός την απόφαση να μας εγκαταλείψει.
   Είχαμε πεί με το Γιωργάκη οτι θα κάτσουμε μέχρι τα ξημερώματα...μέχρι να βγεί ψάρι, δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουμε άψαροι. Βέβαια ο καιρός είχε βάλει το κρύο του το νιώθαμε για τα καλά. Με την αποχώρηση του Γιώργη βγάλαμε απο το αυτοκίνητο την ομπρέλα και στήσαμε το τσαντηράκι μας να μη μας λιώσει η υγρασία.

Τσαντηράκι σε πρώτη φάση

Δε γνωρίζω για ποιό λόγο άρχισαν τα κύματα να μεγαλώνουν...ήταν τότε που ένα μεγάλο κύμα παρέσυρε καλάμια, βάσεις και κόντεψε να μας αφήσει χωρίς δολώματα και ανταλλακτικά. Μέσα στη σπαρίλα μας τα μεταφέραμε πιό πάνω.

Γιωργάκης απολαμβάνει τη θαλπωρή

Πιάσαμε να κάνουμε αλλαγή...πιάνω το γέρικο καλάμι μου και σαν να νιώθω κάτι πάνω να κάνει βουβά κεφάλια, πήγε ο νούς μου στη σμέρνα...αλλά σαν να ένιωθα κίνηση που δεν ταίριαζε με το βρωμόφιδο. Υπήρχε κάποιο βάρος μα όχι και το φοβερό ζόρι..που και που έδινε καμιά μικρή κόντρα και έπαιρνε λίγο φρένο. Τότε την είδα να προβάλλει στο σκάσιμο του κύματος στην ακτή...η ακριβοθώρητη χρυσοφρύδα στο δικό μου αγκίστρι. Φώναζα στο Γιωργάκη να φέρει την απόχη μα τα κύματα σκέπαζαν τη φωνή μου. Φοβόμουν να την τραβήξω παραέξω μην τύχον ξαγκιστρωθεί...εν τέλει την αποχιάσαμε και αφού τη βγάλαμε έξω μείναμε να την κοιτάμε...το όνειρο μιάς χρονιάς πραγματώθηκε. Θά'ταν περίπου 600 γρ. για τα δικά μας δεδομένα ένας ζωντανός άθλος. Τσίμπησε στην πορφύρα, αυτή που μας άφησε ο μάστορας..αυτή που δόλωσα αφήνοντας σχεδόν όλο το κέλυφος πάνω...οι πληροφορίες δεν πάνε ποτέ χαμένες.

Ένα χρόνο σε περίμενα....

    Στο ένα καλάμι δόλωνα τον πισινό τάκο της σαρδέλας με νήμα και κάτι τον τσιμπολογούσε, έκανα μία απόπειρα να καρφώσω μα αστόχησα. Το ίδιο σκηνικό συνέβαινε ξανά αλλά λίγο που είχα παραλύσει απο το κρύο, λίγο που νύσταζα το άφηνα να παίζει βλέποντας το κουδούνι που και που να κάνει κάποιο μικρό ανέβασμα. Σκέφτηκα οτι κάποιο μικρόψαρο προσπαθεί να πετσοκόψει τη σαρδέλα. "Άντε φά'την να πά'να φύγουμε κωλόσπαρε...τελείωνε να ησυχάσουμε", αποφασίζω να σηκώσω και αρχίζουν τα ζόρια...ένιωθα τα σκορτσαρίσματα του ψαριού και εκεί που το έφερνα ξαφνικά με σκάλωνε, λές και γινόταν ένα με κάποια πέτρα, λες και βεντουζάριζε πάνω σε κάτι...άρχισα να γίνομαι πιό ελαστικός με το τράβηγμα μιάς και το παράμαλλο ήταν λεπτό.

Σε πλήρη ανάπτυξη...

Ο Γιωργάκης καραδοκόυσε με την απόχη περίμενε να δεί τι είναι αυτό που με παιδεύει. Έδωσα μάχη και μετά απο λίγο διαπίστωσα με έκπληξη οτι δεν ήταν παρά ένας σαργός κάπως μεγαλύτερος απο την παλάμη μου...μα τόσο ζοριλίκι;...Ούτε καν η ακριβοθώρητη δεν έκανε τέτοιο σαματά...ο σαργός λοιπόν είχε φάει στον τάκο της σαρδέλας...αφήνοντας το φαραώ και το τσουτσούνι άθικτα όλο το βράδυ. Το κρύο μας πηρούνιαζε καλά πλέον...πετύχαμε το σκοπό μας, να φύγουμε με κάποιο ψάρι, η αφεντιά της μας έκανε το χατήρι...μας έδωσε και ένα ωραίο μάθημα, οτι τα ψάρια δεν τσιμπάνε μόνο στο φαραώ και το τσουτσούνι...θέλουν και τη γαρίδα τους, τη σαρδέλα τους και την πορφύρα τους. Αν και εδώ που τα λέμε...ποτέ δεν ξέχασα αυτά τα δολώματα, πάντα έχω μαζί τη σαρδελίτσα μου, το καλαμαράκι μου και ο,τι άλλο μου γυαλίσει στο μάτι βολτάροντας στη λαική...
   Ο χρησμός της Πυθίας επαληθεύτηκε...

Ο χρησμός....